Τα παιδία επιτέλους… παίζουν. Η Εθνική Ελπίδων του Αντώνη Νικοπολίδη είναι κοντά στην πρόκριση σε τελική φάση Euro για πρώτη φορά μετά το 2011 και υπάρχει λόγος σοβαρός που πάει να γίνει αυτό.
Η Μαρσέιγ ξεπαραδιάστηκε αυτό το καλοκαίρι κι έδωσε 19 εκατομμύρια ευρώ για να αγοράσει το potential του δυναμικού στόπερ Ντούγε Τσαλέτα-Καρ. Μερικές ημέρες αργότερα, η Λέστερ έβγαλε από τα ταμεία της 10 εκατομμύρια λίρες για τον παρτενέρ του στην κροατική άμυνα Φίλιπ Μπένκοβιτς. Ο αριστερός μπακ Μπόρνα Σόσα είχε καπαρωθεί από πέρσι από την Στουργκάρδη «μόλις» για 6 ταπεινά εκατομμυριάκια.
Ο γκουρού των μεταγραφών Μόντσι διέκρινε value στην τιμή του βελούδινου μεσοεπιθετικού Άντε Τσόριτς και τον έκλεισε στην Ρόμα για 9 «χαρτιά», ενώ το έτερο δεκάρι της ομάδας ο Άλεν Χαλίλοβιτς, που στα 16 του χαρακτηρίστηκε ως ο επόμενος Λούκα Μόντριτς, αφού πρόλαβε κι έπαιξε στην Μπαρτσελόνα, αποκτήθηκε για 10 εκατομμύρια από το Αμβούργο και σήμερα βρίσκεται στην Μίλαν.
Ο Νίκολα Βλάσιτς έγινε πέρσι το καλοκαίρι η ακριβότερη πώληση της Χάιντουκ, με την Έβερτον να δαπανά 10 εκατομμύρια λίρες για το ταλέντο του, ενώ ο Γιόζιπ Μπρεκαλο, ο οποίος με τα γκολ του έσωσε πέρυσι την Βόλφσμπουργκ κόστισε στους «λύκους» άλλα 6 εκατομμύρια.
Ο θηριώδης δίμετρος τερματοφύλακας Κάρλο Λέτιτσα, αφού πρώτα ακούστηκε για την Ρεάλ Μαδρίτης, εντέλει κατέληξε στην Μπριζ για 3 «χαρτιά», η Ουντινέζε επένδυσε 4 εκατομμύρια για τον μακρυμάλλη μέσο Άντρια Μπάλιτς και η Μπορντό στην εκπνοή της μεταγραφικής περιόδου έδωσε άλλα 3,5 για να εντάξει στο δυναμικό της τον δυναμικό χαφ Τόμα Μπάσιτς.
Για να μην πιάσουμε τα ταλέντα αυτής της ομάδας που παίζουν ακόμα εντός συνόρων και περιμένουν την σειρά τους για μία μεγάλη μεταγραφή. Η Κροατία αποτελεί μία βαριά βιομηχανία παραγωγής ταλέντου, τα εξαγώγιμα ποδοσφαιρικά προϊόντα έχουν πια δικό τους ISO και αποτελούν εγγύηση αποδοτικότητας.
Αλήθεια, ως προς τι αυτός ο πρόλογος; Τι τρέλα μπορεί να μας έπιασε με την Εθνική Ελπίδων μιας χώρας που έφτασε ως τον τελικό του Μουντιάλ πριν από μερικούς μήνες; Πολύ απλά, διότι αυτή η πανάκριβη ομάδα είναι πίσω από την δική μας ταπεινή Εθνική Ελπίδων, που μετά το 1-2 επί της Τσεχίας είναι πολύ κοντά στην παρθενική της πρόκριση σε τελική φάση Euro από το 2011. Για να γίνει αυτό πράξη, αρκεί μια ισοπαλία στις 12 Οκτωβρίου στην Κροατία, μα ακόμα και η δεύτερη θέση δίνει ελπίδα μέσω των αγώνων μπαράζ. Όχι και μικρό επίτευγμα για την ομάδα του Αντώνη Νικοπολίδη που μετρά μία άπταιστη διαδρομή με 7 νίκες και μία ισοπαλία.
Σχεδόν όλοι οι Κροάτες έχουν ήδη κάνει την λαμπερή μεταγραφή στο εξωτερικό. And what about us? Από εμάς λοιπόν, μόνο ο Κωνσταντίνος Μαυροπάνος έχει κάνει το μεγάλο βήμα προς τα έξω, αφού τόσο ο Κώστας Τσιμίκας, όσο και ο Αλέξανδρος Κατράνης επαναπατρίστηκαν μετά από το πέρασμα τους σε Βίλεμ και Σεντ Ετιέν. Όλοι οι άλλοι, εδώ. Εντός συνόρων, πλην του Λάζαρου Λάμπρου, ο οποίος αποφάσισε να πάει δανεικός στην Φορτούνα Σιτάρντ για να κάνει το μεταπτυχιακό του . Όχι απαραίτητα κακό βέβαια.
Κοιτώντας κανείς την ομάδα που κέρδισε την Τσεχία (αλλά και αυτούς που έλειπαν) θα διαπιστώσει κάτι παράδοξο για ελληνικό ποδόσφαιρο. Όλοι ή σχεδόν όλοι, παίζουν.
Ο Δημήτρης Λημνιός που έβαλε την διαστημική γκολάρα, έχει πια πρωταγωνιστικό ρόλο στον ΠΑΟΚ. Ο έτερος σκόρερ Κώστας Τσιμίκας είναι πλέον το βασικό αριστερό μπακ του Ολυμπιακού. Ο Τριαντάφυλλος Πασαλίδης είναι ο βράχος της άμυνας του Αστέρα Τρίπολης, ο Γαλανόπουλος λογίζεται πια ως βασικός στην ΑΕΚ, ο Κουλούρης είναι το βασικό εννιάρι στον Ατρόμητο (με τον Κωτσόπουλο αλλαγή του και στην Εθνική), ο Νικολάου και ο Ανδρούτσος έπαιξαν πέρυσι στους ομίλους του Champions League με τον Ολυμπιακό, ο Μανθάτης έκανε γεμάτο πρωτάθλημα στον ΠΑΣ Γιάννινα, Βέργος, Μπουζούκης, Χατζηγιοβάννης και Στάικος θα έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στον Παναθηναϊκό, ο Κυριακόπουλος έχει δική του την αριστερή πτέρυγα στον Αστέρα Τρίπολης και ο Παντελής Χατζηδιάκος (προϊόν του ολλανδικού ποδοσφαίρου) είναι πια βασικούρα στην Άλκμααρ.
Αν το καλοσκεφτεί κανείς οι μόνοι που δεν παίζουν είναι οι τερματοφύλακες. Κότσαρης και Σιαμπάνης είναι αναγκασμένοι να παίζουν μόνο στο πρωτάθλημα νέων, η θέση δεν επιτρέπει πολλά πειράματα. Όχι και άσχημη για μαγιά Εθνικής Ελπίδων.
Μία καλή φουρνιά, που έμαθε να παίζει σωστό ποδόσφαιρο, που ωριμάζει υπό πιο φυσιολογικές συνθήκες, που παίζει αρκετά και η οποία μπορεί να ονειρευτεί ότι αξίζει ένα καλύτερο αύριο. Χωρίς ταμπούρι και κλεφτοπόλεμο, αλλά με όμορφο δημιουργικό ποδόσφαιρο.
Εξάλλου, τι περισσότερο έχουν από δαύτους οι Κροάτες σε αυτές τις ηλικίες; Μετρηθήκαμε μαζί τους στην Τούμπα. Δεν υστερήσαμε πουθενά. Το 1-1 πιο πολύ κολάκευε τους Κροάτες παρά εμάς.
Απλώς, οι γείτονες έχουν βρει την κότα που κάνει τα χρυσά αυγά και την προσέχουν ως κόρη οφθαλμού. Βγάζουν κι απ’ την μύγα ξίγκι. Διαφημίζουν τα προϊόντα τους, οι μικρές εθνικές είναι η απόλυτη βιτρίνα του ποδοσφαίρου τους. Παικτικά δεν υστερούμε. Όλα τα υπόλοιπα μας λείπουν…
Σωτήρης Μήλιος
