Γράφει ο Στυλιανός Σούρλας στην Romfea.gr
Δικηγόρος Παρ΄Αρείω Πάγω
MSc Ιατρικού Δικαίου, Βιοηθικής & Ευθανασίας, Ιατρικής Α.Π.Θ.
MSc Κανονικού & Εκκλησιαστικού Δικαίου
Πτυχιούχος Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.
Θα μπορούσε κάποιος ευλόγως να αναρωτηθεί, η αλήθεια περί της ελεύσεως του Χριστού ως Μεσσία, απεκαλύφθη διά του ενός και αληθινού Θεού, μόνο στον Εβραϊκό και περιούσιο λαό ή και στον υπόλοιπο «Εθνικό» κόσμο;
Η αλήθεια είναι ότι ο Θεός προετοίμασε και την υπόλοιπη ανθρωπότητα για την έλευση Του και μάλιστα διά των πνευματικών τους ταγών.
Διαβάζοντας κανείς την Ιερά Πεντάτευχο των Σινών – Κινέζων (Κιγγ και Τσέ Σου) θα διαπιστώσει ότι ο Κομφούκιος (551-479 π.Χ.), είχε προαναγγείλει στον ευρύτερο πληθυσμό των λαών της Ανατολής, Κινέζους, Ιαπωνέζους κλπ, έξι αιώνες πρίν έρθει ο Χριστός, διά την έλευση Του με τα εξής «Είς άγιος μέλλει αποσταλήναι εξ΄ουρανού, ός γνώσεται τα πάντα και έξει πάσαν εξουσίαν εν ουρανώ και επί γής».
Και συνεχίζει στα συγγράμματα του λέγοντας «εγώ ο Κιεού ήκουσα λεγόμενον εν ταίς δυσμικαίς χώραις, ότι θα αναφανή άνθρωπος άγιος, όστις χωρίς να μετέρχεται ουδεμίαν πράξιν κυβερνητικήν θα προλαβάνη ταραχάς΄ χωρίς του λαλείν θα εμπνέη αυθόρμητα πίστιν΄ χωρίς να ενεργή μεταβολάς, θα παράγει φυσικώς πράξεις αξιομίσθους».
Την αλήθεια περί αυτής της «προφητείας» του Κομφουκίου ομολογεί και ο άθεος Βολταίρος ο οποίος είπε «Προ αμνημονεύτων χρόνων ήτο παρ΄ Ινδοίς και Σίναις (Σίνες ονομάζονται οι Κινέζοι) παράδοσις ότι σοφός ήθελεν ελθεί εκ της δύσεως».
Ο Νικόλαος Πετρόπουλος στο σύγγραμμα του (Η Δίκη του Χριστού, Αθήναι 1967, έκδοσις τρίτη) κάνει μνεία και στους Αιγύπτιους λέγοντας «Οι Αιγύπτιοι πάλιν καθήμενοι επί πεπαλαιωμένων και κονισαλέων χειρογράφων παπύρων και περγαμηνών ηρεύνων αυτά μετά σπουδής και περιέμενον, όπως η Μήτηρ και παρθένος Ίσις γεννήση τον Ώρον, όστις έμελλε να συντρίψη την κεφαλήν του Τυφώνος».
Ομοίως και οι Ινδοί «με τας πολυσχιδείς και πολυπλόκους ιεροτελεστίας των και με τας ιεράς των βίβλους ανά χείρας, τας αρχεγόνους Βέδδας των, γονυπετείς εντός των ναών των με ύμνους και δεήσεις, αίτινες συγκεντρούν πάν, ότι ηθικώς υπέροχον και υψηλόν και πάν ωραίον και συγκινητικόν συνεκέντρωσεν εν τη αρχαία πορεία του χρόνου η ανθρωπίνη ευσέβεια, εδέοντο ίνα ο Θεός των αποστείλη τον Θεόν Krishna διά να σώση την ανθρωπότητα».
Αναφορά διά την έλευση του Χριστού βρίσκουμε και στην Παλαιά Διαθήκη, όχι όμως από Εβραίο αλλά διά στόματος Εθνικού.
Ο εκ Μεσοποταμίας προφήτης και Μάγος Βαλαάμ είπε «Ανατελεί άστρον εξ Ιακώβ, αναστήσεται άνθρωπος εξ Ισραήλ και θραύσει τους αρχηγούς Μωάβ».
Δε θα μπορούσαν να λείπουν οι Αρχαίοι Έλληνες από την αλήθεια του ερχομού του Μεσσία Ιησού Χριστού οι οποίοι προσέγγισαν τον Ένα και Μοναδικό Θεό διά της φιλοσοφίας.
Ο λόγος του Σωκράτη και του Πλάτωνος έχει χαρακτηριστεί ως προσπερματικός λόγος του Ενός και Αληθινού Θεού.
Απευθυνόμενος προς τον Αλκιβιάδη τον προέτρεψε να αναβάλλει τη θυσία μέχρι της Ελεύσεως του Υιού του Θεού, παρά του οποίου θέλομεν μάθει «πώς δεί διακείσθαι προς Θεόν και ανθρώπους.
Ώ Αλκιβιάδη, μηδέν αιτού τους Θεούς. Αναμείνωμεν, έως αν εξ ουρανού τίς απεσταλμένος έλθη διδάξειν ημάς πώς δεί διακείσθαι προς Θεούς και ανθρώπους και ελπίσωμεν, ότι η ημέρα αύτη ήξει ού διά μακρού».
Ομοίως στην απολογία του ενώπιων των Δικαστών οι οποίοι ενέκριναν κατόπιν τον θάνατο του διά του κωνείου, τους είπε ότι θα κοιμούνται αιωνίως στο βαθύ τους σκοτάδι εάν ο Θεός δεν τους λυπηθή και δεν στείλει άλλον έκτακτο απεσταλμένο για να τους βγάλει από την πλάνη του σκότους «Εί μη τινα άλλον ο Θεός υμίν επιπέμψειε, κηδόμενος υμών, καθεύδοντες αν διατελοίτε τον εσαεί χρόνον».
Ομοίως και ο Πλάτων ως πρόδρομος του Χριστιανισμού ονόμασε τον μέλλοντα ερχόμενον Σωτήρα ως Μεσίτη, Σωτήρα, Θεό και Υιό Θεού μέσω του οποίου θα οριζόταν η μεταξύ Θεού και ανθρώπων ιδιάζουσα σχέση θείας διδασκαλίας «Θεόν δε και δύν απ΄αρχής των λεγομένων Σωτήρα, εξ΄ατόπου και αηθούς διηγήσεως προς το των εικότων δόγμα, διασώζειν ημάς, επικαλούμενοι, πάλιν αρχόμεθα λέγειν…».
Σε άλλο σημείο ο Πλάτωνας περιγράφει τον θάνατο του Σωτήρα «Γυμνητέος δε ο δίκαιος πάντων πλήν δικαιοσύνης και ποιητέος εναντίως διακείμενος τώ αδίκω μηδέν γάρ αδικών δόξαν εχέτω την μεγίστην… Ούτω διακείμενος ό Δίκαιος μαστιγώσεται, στρεβλώσεται, δεθήσεται, εκκαυθήσεται τώ οφθαλμώ, τελευτών πάντα κακά παθών, ανασχινδυλευθήσεται, και γνώσεται ότι ούκ είναι δίκαιον, αλλά δοκείν δεί εθέλειν».
Ο μύθος της Πανδώρας και συγκεκριμένα δύο σημεία αυτού παραλληλίζονται και ομοιάζουν με την πτώση των πρωτοπλάστων και την προσδοκία του Σωτήρος Χριστού.
Συγκεκριμένα η Πανδώρα στην οποία είχε δοθεί η πυξίδα που εμπεριείχε όλα τα κακά συμβολίζει την Εύα η οποία απατηθείσα από τον πονηρό όφι – διάβολο έσπειρε όλα τα κακά στην Γη και εν συνεχεία η εναπομείνασα ελπίδα στην πυξίδα είναι η προσδοκία του Σωτήρος Χριστού και Λυτρωτού ως του Μόνου και Αληθινού Θεού.
Αντιπροσωπευτικότερον δείγμα του παραλληλισμού της Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας και παραδόσεως προς την αλήθεια του Χριστού όμως είναι, όσα ο Αισχύλος ιστορεί στον μύθο του Προμηθέα Δεσμώτη ο οποίος θυσιάστηκε για να δώσει στους ανθρώπους τη σωτηρία.
Ομοίως και στα Σιβύλλεια βιβλία τα οποία ήταν για τον εθνικό κόσμο όπως και οι προφήτες για τους Εβραίους, γίνεται αναφορά στην έλευση του Σωτήρος Μεσσία «Ήξει δ΄ αγνός Άναξ πάσης γής σκήπτρα κρατήσων είς αιώνας πάντας».
Η αναμονή του ενός και μοναδικού Θεού η οποία εξεφράσθη ως πόθος ελεύσεως του Θεού ο οποίος θα λύτρωνε τον κόσμο από την κακία η οποία είχε γιγαντωθεί τις ημέρες εκείνες περιγράφει έναν Βασιλιά ο οποίος θα γεννηθεί στην Ανατολή και θα κυριαρχήσει επάνω σε όλο τον κόσμο.
Πρώτος από τους Ρωμαίους που προφήτευσε περί της ελεύσεως του Μεσσία Ιησού Χριστού υπήρξε ο ποιητής Βιργίλιος «Ελθέ λοιπόν, ποθητέ του Ουρανού απόγονε, μεγάλε βλαστέ του Διός. Ό προαγγελθείς χρόνος εγγίζει, ίδε ο κόσμος κυμαίνεται. Τα πάντα σκιρτώσιν είς την έλευσιν σου».
Και συνεχίζει σε άλλο βουκολικό του ποίημα «Θέλει αποσταλή εξ΄ουρανού δύναμις έν τω προσώπω παιδός, τούτο θα βασιλεύση διά της ειρήνης και δι΄ουρανίων αρετών κλείσει τους αρχαίους αιώνας και ανοίξει νέαν εποχήν χρυσήν καθ΄όλην την οικουμένην».
Αυτό το ποίημα εκφώνησε ο Μ. Κωνσταντίνος στα Λατινικά στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο πιστεύοντας ακράδαντα ότι ο Βιργίλος προφήτευσε την έλευση του Ιησού Χριστού.
Ο Ρωμαίος ιστορικός και Εβραϊκής καταγωγής Τάκιτος αναφέρει «Πολλοί ήσαν πεπεισμένοι, ότι συμφώνως προς τας προρρήσεις των ιερέων, η Ανατολή κατά τους χρόνους εκείνους έμελλε να γίνη ανάστατος, εκ της οποίας αναστατώσεως ένα πρόσωπον, εκ της Ιουδαίας προερχόμενον έμελλε να αντικαταστήση την δυναστείαν και να αναλάβει την διοίκησην».
Σύγχρονος του Τάκιτου, ένας άλλος Ρωμαίος ιστορικός ο Σουετώνιος λέγει «Ήτο ήδη πίστις καθολική είς την Ανατολήν, ότι εκ της Ιουδαίας εξελεύσεται είς Βασιλεύς, μέλλων να ιδρύση παγκόσμιον αυτοκρατορίαν».
Μάλιστα η προφητολογία ήταν τόσο έντονη και ζωηρή στους Ρωμαίους ώστε ανάγκασε την Ρωμαϊκή εξουσία διά νόμο του Καίσαρος να απαγορεύσει την ανάγνωση των χρησμών Υστάσπου και Σιβύλης καθότι θεωρούσαν ότι απειλούν την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία καθότι μιλούσαν για την έλευση του αιώνιου παμβασιλέως.20
Δε θα μπορούσαν να λείπουν οι προφητείες για τον Μεσσία και από τους Πέρσες στα ιερά τους βιβλία τα λεγόμενα «Αβέστα» το οποίο σημαίνει «γνώσις» στα οποία γίνεται λόγος για την προπαρασκευή της βασιλείας του Ορμούσδου.
Έτσι εξηγείται και η αναχώρησις και αναζήτηση των τριών μάγων οι οποίοι ξεκίνησαν από την Περσία για να προσκυνήσουν τον γεννηθέντα Χριστό και να του προσφέρουν τα δώρα τους.
Διαπιστώνουμε λοιπόν εκ των ανωτέρω, ότι, ο Θεός είχε εκλέξει ως περιούσιο Του λαό τον λαό του Ισραήλ όμως προετοίμασε ολόκληρο τον κόσμο διά την έλευση Του εις την Γην.
Και ήρθε η ένσαρκη αγάπη του Θεού στη Γη όταν το κακό και η αποστασία είχε φτάσει στο απροχώρητο. Δεν ήρθε ως επίγειος Βασιλέας με στρατό – όπως τον ανέμεναν οι Εβραίοι – και ο οποίος θα τους απελευθέρωνε από τη Ρώμη την οποία οι Εβραίοι έβλεπαν ως εχθρό τους.
Ο Χριστός, όταν ήρθε, δεν συγκρούστηκε με την Ρώμη αλλά με το ιερατείο, τους μέχρι τότε εκλεκτούς και τον περιούσιο λαό. Το ιερατείο κραύγαζε προς τον Πιλάτο «Άρον άρον σταύρωσον Αυτόν. Λέγει αυτοίς ο Πιλάτος. Τον βασιλέα υμών σταυρώσω; Απεκρίθησαν οι αρχειερείς΄ Ούκ έχομεν βασιλέα εί μη Καίσαρα»…(!)
Αυτοί οι οποίοι επιζητούσαν διακαώς ένα επίγειο Μεσσία βασιλέα για να τους απαλλάξει από την κυριαρχία της Ρώμης, αυτοί οι επαίσχυντοι δολοπλόκοι, δηλώνουν στον τύραννο τους και εκπρόσωπο της Ρώμης Πιλάτο, ότι ο μόνος βασιλέας τον οποίο έχουν και αναγνωρίζουν είναι ο Καίσαρας, καταδεικνύοντας περίτρανα όχι μόνο την απίστευτη υποκρισία τους αλλά και τον απύθμενο δόλο να δολοφονήσουν τον Ιησού Χριστό.
Αυτοί λοιπόν, οι εκλεκτοί των εκλεκτών, στους οποίους είχε αποκαλυφθεί η αλήθεια του ζώντος Θεού, τους οποίους ο Θεός είχε πληροφορήσει διά πλήθος προφητών, άμεσα και όχι έμμεσα όπως τους υπόλοιπους λαούς της Γης, εθελοτύφλησαν και προτίμησαν την ασφάλεια της συμβιβασμένης τους ζωής, την καλοπέραση του υλικού πλούτου, την ηρεμία του συμβιβασμού και τη διατήρηση των μέχρι τότε αξιωμάτων και προνομίων τους και από την άβολη και σκληρή αλήθεια της ομολογίας του Θεού.
Μία αλήθεια η οποία είναι δύσκολη και επώδυνη αλλά συνάμα λυτρωτική και σωτήρια. Αυτοί οι οποίοι ήταν οι ερμηνευτές του Μωσαϊκού Νόμου και οι εκπρόσωποι του Θεού στη Γη, δεν είδαν ότι ο Μεσσίας, τον οποίο ακόμη και η πλάση προσκύνησε, αυτός ήταν ενώπιον τους. Ή μήπως είδαν;
Σαφώς και τον είδαν καθώς και τα σημάδια όλα και τα γνώριζαν και τα είδαν αλλά προτίμησαν ενδόμυχα να τα απαξιώσουν και να σταθούν στους τύπους οι οποίοι τους βόλευαν, ενώ μέσα τους γνώριζαν την αλήθεια.
Κι αυτό διότι έλλειπε από μέσα τους η αέναη και ακάματη ενάρετη αναζήτηση αυτής της αλήθειας. Πούλησαν τον αληθινό Μεσσία της Βασιλείας των Ουρανών διότι δεν ήταν στα μέτρα τους.
Ανέμεναν από τότε ακόμη έναν ΕΠΙΓΕΙΟ Μεσσία ο οποίος θα ικανοποιούσε τις υλικές τους ευδαιμονικές ανάγκες και επιθυμίες μιας συμβιβασμένης ζωής.
Ποτέ όμως ο Χριστός δεν συμβίβασε τα πάθη της ψυχής αλλά κήρυττε τον βίαιο διαχωρισμό από τον άνθρωπο και ο οποίος διαχωρισμός ήταν απαραίτητη προϋπόθεση της εσωτερικής ειρηνεύσεως και γαλήνης.
Με λίγα λόγια, οι Εβραίοι, δεν πορεύονταν με πνευματικά κριτήρια ούτως ώστε να οδηγηθούν στη Βασιλεία των Ουρανών αλλά με υλικά και επίγεια με φυσικό επακόλουθο να αναζητούν έναν επίγειο Μεσσία ο οποίος θα ταίριαζε στις επιθυμίες τους.
Σε κάποια όμως στιγμή ο Ευαγγελιστής Ιωάννης αναφέρει ότι κάποιοι Έλληνες δηλαδή «Εθνικοί» όπως καλούνταν τότε όλοι οι μη Ιουδαίοι, εξέφρασαν την επιθυμία να δούνε τον Χριστό «Ήσαν δέ τινες ῞Ελληνες ἐκ τῶν ἀναβαινόντων, ἵνα προσκυνήσωσιν ἐν τῇ ἑορτῇ. Οὗτοι οὖν προσῆλθον Φιλίππῳ τῷ ἀπὸ Βηθσαϊδὰ τῆς Γαλιλαίας, καὶ ἠρώτων αὐτὸν, λέγοντες· Κύριε, θέλομεν τὸν ᾿Ιησοῦν ἰδεῖν. Ἔρχεται Φίλιππος, καὶ λέγει τῷ ᾿Ανδρέᾳ, καὶ πάλιν ᾿Ανδρέας καὶ Φίλιππος λέγουσι τῷ ᾿Ιησοῦ. Ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς ἀπεκρίνατο αὐτοῖς λέγων· ἐλήλυθεν ἡ ὥρα, ἵνα δοξασθῇ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου».
Ποιοι θα δοξάσουν τον αληθινό Θεό, αυτοί οι οποίοι δεν ήταν ο εκλεκτός και περιούσιος λαός, αυτοί στους οποίους δεν είχε αποκαλυφθεί η αλήθεια αλλά τον αναζήτησαν καθότι ως άνθρωποι καλλιεργούσαν τις αρετές και το πνεύμα και προσέγγισαν τον Θεό με την φιλοσοφία.
Ως εκ τούτου λογικό και επόμενο ήταν να οδηγηθούν σε Αυτόν ο οποίος ήταν η Απόλυτη και Τέλεια Σοφία ενσαρκωμένη.
Έκτοτε οι Εβραίοι, παρέβλεψαν οικειοθελώς την Παρουσία του Μεσσία της Βασιλείας των Ουρανών και ακόμη αναμένουν τον δικό τους Μεσσία, έναν επίγειο μεσσία, έναν επίγειο βασιλέα ο οποίος θα ικανοποιήσει τις από τότε αλλά ακόμη και σήμερα ίδιες προσδοκίες. Και ποιες προσδοκίες μπορεί να ικανοποιήσει ένας επίγειος Βασιλέας παρά μόνον τις επίγειες…;
Όπως όμως έχει πει και ο Άγιος Παϊσιος, οι ισχυροί του κόσμου έχουν τα δικά τους σχέδια αλλά μέσα από αυτά προωθείται – ακούσια τους – το σχέδιο του Θεού.
Και σύμφωνα με τον Άγιο Πορφύριο αντί να έρθει – όπως αναμένουν κάποιοι ένας επίγειος Μεσσίας – ο Θεός ίσως δώσει και πάλιν έναν δικό του Παγκόσμιο άνθρωπο για να εκπληρώσει το δικό του σχέδιο…
romfea.gr
