Συνεχής παραμένει η ανησυχία για την εξάπλωση του κορωναϊού στη χώρα μας με την αύξηση ολοένα και περισσότερων κρουσμάτων. Οι συζητήσεις και οι απόψεις που ακούγονται τις τελευταίες μέρες για την αντιμετώπιση του κορωναϊού, έφεραν στο προσκήνιο το ζήτημα για ενδεχόμενη απαγόρευση της Θείας Ευχαριστίας. Ωστόσο, η αντιμετώπιση του ζητήματος ξεκινά από διαφορετική αφετηρία και προσεγγίζεται διαφορετικά από την Ιερά Σύνοδο και
διαφορετικά από την επιστήμη σύμφωνα με ορισμένες απόψεις. Για τα μέλη της Εκκλησίας η μη συμμετοχή στη Θεία Ευχαριστία και η Κοινωνία από το Κοινό Ποτήριο της Ζωής, δεν αποτελεί τρόπο μετάδοσης ασθενειών, διότι, σύμφωνα και με την παράδοση της εκκλησίας, ακόμη και εν μέσω πανδημίας, η θεία Κοινωνία σημαίνει αυτοπαράδοση στο Ζώντα Θεό και απόδειξη της πίστης του χριστιανού, ο οποίος νικά το φόβο της ασθένειας, του μίσους, της καχυποψίας. Εκείνοι οι οποίοι προσέρχονται στα μυστήρια της εκκλησίας και «μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης» κοινωνούν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, αντιμετωπίζουν κάθε ασθένεια με τη θεία Μετάληψη, η οποία γίνεται «φάρμακο αθανασίας» με στόχο την άφεση αμαρτιών και την επιδίωξη της αιώνιας ζωής. Σύμφωνα με τον θεοφιλέστατο Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ.Νικόλαο: «δυστυχώς το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι ο ιός της γρίπης, αλλά ο ιός της ασεβείας και το μικρόβιο της ολιγοπιστίας». Ο σημερινός χριστιανός επομένως, έχει κλιθεί να αποφασίσει για τη συμμετοχή του ή μη συμμετοχή στα εκκλησιαστικά μυστήρια. Στην πραγματικότητα όμως η πίστη δεν χωράει φόβο μέσα της. Ο φόβος σηματοδοτεί την αποχή από την εκκλησία, της οποίας επακόλουθο είναι η άρνηση και άρα η βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος. Στη γλώσσα των ορθοδόξων θεολόγων αυτό ερμηνεύεται και ως άρνηση της σωτηρίας της ανθρώπινης ψυχής.
Εξάλλου δεν θα πρέπει να λησμονούμε παλαιότερες περιπτώσεις, όπως τον τελευταίο βαρκάρη της Σπιναλόγκας, βοηθό και ψάλτη, ο οποίος επί δέκα συναπτά έτη βρέθηκε κοντά στον ιερέα των λεπρών, ιερομόναχο πατέρα Χρύσανθο από τη Σητεία. Ο άνθρωπος αυτός μοίραζε απλόχερα αγάπη στους μιασμένους από το βακτήριο, εκείνους που κανείς δεν τους πλησίαζε για να μην κολλήσει. Αντιθέτως, εκείνος τους αγκάλιαζε ,τους μιλούσε παρηγορητικά, τους χάιδευε. Τις Κυριακές ο ναός του Αγίου Παντελεήμονα ήταν ασφυκτικά γεμάτος. Ο ιερέας λειτουργούσε με συγκίνηση και δάκρυα στα μάτια και τους κοινωνούσε όλους Σώμα και Αίμα Χριστού και στη συνέχεια κατέλυε γονατιστός ότι είχε περισσέψει. Κάθε Κυριακή για δέκα συναπτά έτη…. Εν τέλει, έφυγε τελευταίος από το νησί, υγιέστατος, αφήνοντας τεράστιο κενό στις καρδιές των παιδιών που έφευγαν για την Αγία Βαρβάρα Αττικής και δεν θα τον ξαναέβλεπαν. Ένα ακόμη τρανταχτό παράδειγμα αποτελούν και οι χριστιανοί των πρώτων χρόνων της εκκλησίας, οι οποίοι περιέθαλπαν και φυσικά κοινωνούσαν τους ασθενείς και εκείνους που τότε οι κοινωνίες τους είχαν εγκαταλείψει ή θέσει στο περιθώριο. Ακόμη και οι φυματικοί στα σανατόρια, ανάμεσα τους ο Άγιος Παΐσιος, οι λεπροί στη Χίο που τους κοινωνούσε ο Άγιος Άνθιμος και μετά στην Αθήνα ο γέροντας Ευμένιος Σαριδάκης. Ο πατέρας Θεμιστοκλής Αδαμόπουλος στη Σιέρα Λεόνε κοινωνούσε ασθενείς με Έμπολα. Κι όμως είναι ζωντανός και υγιής. Άγνωστοι άνθρωποι, φορείς του AIDS και ασθενείς λοιμωδών νοσημάτων για χρόνια κοινωνούσαν από το Άγιο Ποτήριο και ποτέ κανείς πιστός δεν προσβλήθηκε από ασθένεια ούτε συνέβαλε στην μετάδοση νοσημάτων. Το θαύμα του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας συνεχίζει να υπάρχει από τη στιγμή που μας το παρέδωσε ο ίδιος ο Χριστός, μέσω του Μυστικού Δείνου και θα επιβιώνει όσο υπάρχει η πίστη.
Έτσι, είτε ασθενείς είτε υγιείς, όταν κοινωνούμε την Αθανασία λαμβάνουμε και τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Αρκεί, φυσικά, σαν προϋπόθεση, η πίστη…!!!
Νικολαΐδου Παναγιώτα, τελειόφοιτη τμήματος Θεολογίας Ε.Κ.Π.Α
