Νόηση είναι η αντίληψη. Να μελετά ο άνθρωπος το κάθε τι.
Κρίση είναι η σωστή σύγκριση των πραγμάτων, ιδεών, θέσεων.
Αυτή η συνισταμένη αποτελεί την διάκριση στον άνθρωπο.
● Η διάκριση διακρίνει το χρόνο.
Η σοφία Σολομώντος αναφέρει: «καιρός παντί πράγματι», «καιρός του σιγάν και καιρός του λαλείν». Δηλαδή η διάκριση ως θείο χάρισμα, σου υπαγορεύει το πότε μπορείς να κάνεις κάτι, πότε πρέπει να μιλάς και πότε να σιωπάς. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό στη ζωή μας ,που με την αδιακρισία μας, τόσα παράκαιρα πράττομε και λέμε προξενώντας ζημίες, προκαλώντας πόνο και δημιουργώντας προβλήματα.
● Η διάκριση διακρίνει την ποιότητα.
Βλέπει τι αξίζει ή τι δεν αξίζει ή πόσο αξίζει.
Η μεγίστη πασών των αρετών εστί η διάκρισις.
Η αγάπη ειναι αρετή, αν της αφαιρέσεις ομως την διάκριση γίνεται σαρκική, εμπαθής, ιδιοτελής…
Η ελευθερία είναι αρετή ,εαν της αφαιρέσεις ομως την διάκριση γίνεται ασυδοσία.
Οσο για το τελευταίο ,ως Έλληνες γνωρίζουμε την αξία της, για αυτο άλλωστε και ο Εθνικός μας Ύμνος ειναι προς αυτην..ωστόσο το πολιτικό μας σύστημα μετέτρεψε την ελευθερία σε ασυδοσία και την ασυδοσία σε καθεστώς.
Όμως και πριν από 2.400 χρόνια, η διαπίστωση του Ισοκράτη (436 – 338 π.Χ.), ήταν ανάλογη : «Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία».
Άρθρο της Γιάννας Κωνσταντινίδου
